Από το βράδυ της Τρίτης βλέπαμε τις φωτιές από την Οδησσό (τί ακριβώς έγινε δεν ξέρουμε….βομβάρδισαν; μπορεί) μύριζε καμένο και την Τετάρτη ξυπνήσαμε σε ένα σκοτεινό ουρανό λόγω του καπνού.
Με τη συνοδεία ενός αστυνομικού μπορέσαμε και κατεβήκαμε στην προβλήτα, που καταφθάνουν οι Ουκρανοί για να περάσουν τα σύνορα, η οποία βρίσκεται στα 500μέτρα από το camp. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους με τα λιγοστά υπάρχοντα στο ένα χέρι, τα παιδιά τους και τα κατοικίδια τους στο άλλο να περιμένουν να μπουν σε ένα από τα λεωφορεία πολλές φορές με άγνωστο προορισμό. Δίπλα τους, με μεγάλη προθυμία και ευγένεια διασώστες και εθελοντές τους βοηθούν και τους καθοδηγούν.
Ο καιρός έχει αρχίσει να αλλάζει πάλι, κάτι που δυσκολεύει την αναμονή τους, ειδικά όσων περνούν τα σύνορα μετά το μεσημέρι που μπορεί να περιμένουν για πάρα πολλές ώρες, αλλά και όλους εμάς που βρισκόμαστε στο camp. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους προσφέρουμε μια κουβέρτα και το ζεστό φαγητό για να μπορέσουν να ζεσταθούν, όσο αυτό είναι δυνατό. Και εμείς εκτός από το φαγητό βοηθάμε παντού! Δίπλα μας είναι η τέντα που φροντίζουν τα ζωάκια… κι εκεί βοηθάμε. Ακόμη και σε πληροφορίες προσπαθούμε να βοηθήσουμε μιας και υπάρχει μια δυσκολία στην επικοινωνία, πολλοί δεν μιλούν Αγγλικά και παρόλο που υπάρχουν μεταφραστές όλο και κάπου χρειάζεται να βοηθήσουμε.
Μέσα σε όλο αυτό το χαμό το μυαλό μας πάνω από όλα είναι στα παιδιά, προσπαθούμε να υπάρχει ένα «ευχάριστο» κλίμα όταν έρχονται στον πάγκο μας για να τους προσφέρουμε κάτι, να τα κάνουμε έστω και για ένα λεπτό να ξεχαστούν (τα γλυφιτζούρια που έχουμε κάνουν καλή δουλειά!), αλλά τα μάτια των γερόντων είναι διαφορετικά.. έχουν πόνο, πολλοί ντρέπονται να απλώσουν το χέρι να πάρουν οτιδήποτε.
Σήμερα ξανά πήγαμε στα σύνορα, εκεί η Μαρία γνώρισε μια μικρή 12 χρονών (όσο είναι το παιδί της). Ήταν εκεί με τη μητέρα της, τη θεία της και τα ξαδέλφια της, περάσαν τα σύνορα μαζί για να κατευθυνθούν στο Βουκουρέστι. Έκανε της Μαρίας μια μεγάλη αγκαλιά, μόλις την είδε που της χαμογελούσε και το μόνο που της έλεγε είναι πως θέλει να τελειώσει όλο αυτό και να γυρίσει σπίτι της με τον μπαμπά της και τα ζωάκια της.
Στιγμές που θα μείνουν βαθιά μέσα μας…
Σας ευχαριστούμε και πάλι για την στήριξη σας και τα θετικά σας μηνύματα.
Comments